दमक÷ उमेर भन्न सजिलो छ । कति वर्ष पुगियो त्यो टु¨ाे नभए पनि २००१ साल बैशाखको जन्म भन्ने चाँहि मुखाग्र छ । नाम भक्तबहादुर दर्जी । जन्म थलो भोजपुर पौवा खेसाङ् । पाखुरामा बरगत आए देखि २०२४ साल सम्म स्थानीय शेरबहादुर अधिकारीको घरमा सहयोगी बसे । मधेष झर्दा काँधमा सानो पुन्तरो र हातमा एउटा मुरली थियोत्यो छँदैछ । ु२०२७ सालमा अधिकारी बुढा खसेु कडा स्वरमा भने-ुमालिक बितेको खवर सुने पछि गए पहाड तिरै ।ु १९ वर्ष मोरङ्को दलेली बसोबास भयो । त्यहाँ स्कुलको जग्गा अतिक्रमण भएको भने पछि थात-उठ्यो र दमक आईपुगे पाईला । अहिले दमक-१३ को बालुवाटरमा उनकै शव्दमा ुएउटा छाप्रो छु ।
पहाडमा घाँस-दाउरा गरे देखिको मुरलीको साथ अझै टुटेको छैन । टेक्ने-समाउने भरपर्दो नभए पछि जीवन गुजार्ने मेलो बनेको छ यहि मुरली । मुख थोतो हुन थाले पनि भाका ट्याप्पै टिप्छन-सिन्कि अचार होस गरहै सोल्टिनी देखि कुसुमे रुपमाल सम्मका । दिन भरि घर-घरमा पुगेर मुरलीको धुन सुनायो अनि खुसीले जे दिन्छन टोपी थाप्यो । एउटी भएका छोरीका सन्तान भई सके । घरमा जहान छिन् । मुरलीबाट भाका झिक्न ओठ-जिब्रोको भर कमजोर हुँदै गयो । हात-पाउ लड्खडाउन थाले । दामली अरु त अब सरकारले दिने बृद्धभत्ताको बाटो पनि हेर्न थाले । उमेरले एक तिहाईका सँग पनि वाक्यै पिच्चे हजुर÷मालिक भन्ने बानि छ उनको । ुके गर्नु हजुर अरु त अब २÷४ वर्ष पछि भत्ता खान थाल्छन आफु त मुरली बजायो बस्योु- जीवनको उत्तरार्धमा आई पुग्दा नागरीकता नहुँदाको पीडा सुनाउन थाले उनी । ुभाङ्बारीबाट ४५ सालमा मुरलीको भाका सुनाकै भरमा एउटी फकाईयो त्यसबेला बुढि पनि भेट्टाई दिने मुरली भन्दा ठुलो कुरा केहि लागेन अहिले बिचार गर्दा त मुरली भन्दा पनि ठुलो त नागरीकता पो रहेछु सेताम्यै फुलेका दाह्री कन्याउँदै थपे- ुके गर्नु हजुर बैश-उमेर मुरलीले खाईगो अहिले थाप्लो चिथोर्दा नहुने म निरक्षरी बुढोलाई कसले दिन्थ्यो नागरीकता ु उत्तर खोज्दै सेता आँखा जुधाए ।
