पवित्रा पौडेल–तरकारी व्यवसायी
सधैं झैं शनिबार राति पनि तरकारी थन्कोमन्को लगाई म नजिकैको कोठामा गएँ । तरकारी बजारमा रातभरी नै चहलपहल भइरहन्छ । राजधानी बाहिरबाट तरकारी बोकेर आउने गाडी बिशेषगरी रातिको समयमा मात्र छिर्ने भएका व्यापारी, भरिया र गाडी मजदूरहरुको आइजाइ बढी हुने गर्छ । शनिबार म निस्कने बेला पनि यस्तै चहलपहल थियो ।
लोडसेडिङको कारण राति १० बजे मात्रै बत्ती आउने थियो । बत्ती आइसकेपछि
खाना खाएर सुत्ने तरखर मात्र के गरेको थिएँ तरकारी बजारमा एकैपटक आगोको राँको र धूवा देखियो । आफ्नो पसल भएकै भवनबाट निस्केको राप र धुवाले म अत्तालिएँ । त्यसपछि हत्तपत्त साथीलाई खबर गरेर त्यहाँ पुग्दा आगो निकै सल्केको थियो । झटपट मलाई आफ्नो पसलसँगै माथि बस्ने सुरक्षा गार्डका परिवारको पनि याद आयो । माथि भवनमा सुरक्षा गाडसँगै तरकारी पसल आसपासमा भरियाहरु पनि सुत्ने गर्थे । लौ मान्छे परेहोला भनेर म सिंढीबाट उक्लन मात्रै लागेको थिएँ, धूवाँले निसासिएँ । धन्न साथीले तानेर मलाई जोगाई । हामी आबै र बाबै गर्न थाल्यौं । प्रहरी र दमकल पनि आईसकेको थियो । अरु मान्छेहरु पनि जम्मा हुन थाले । सबै मिलेर आगो निभाउने प्रयास ग¥र्यौं । तर हेर्दाहेर्दै सबै खरानी भयो । भण्डार गरेर राखिएका तरकारीका थुप्रो आँखा अगाडि नै स्वाहा भयो । त्यति ठूलो भवनमा ह्वारहवार्ती आगो दन्कदै गयो । तरकारी राख्ने टोकरी, डोका, टहराका छाना सबै बले ।
व्यापारीमध्ये कोही रुदैथियौं, कोही कराउँदै । बल्लतल्ल आगो निभ्यो । मान्छे पनि परेछन् भन्ने कुरा पछि मात्रै थाहाँ भयो । हिजोसम्म तरकारीको थुप्रो देखिने टहरामा बिहान भएपछि खरानी र जलेका तरकारीको थुप्रो मात्रै देखिन्थ्यो । कतै धुवाँ उडिरहेका । सधैं तरकारी बेच्नै व्यस्त हुने म जस्ता धेरै साथीहरु अहिले पनि मलिन भएर यही जलेको भवन वरपर भौंतारिरहेका छौं । त्यो कहालीलाग्दो क्षण सपना जस्तो लागिरहेको छ ।
सधैं झैं शनिबार राति पनि तरकारी थन्कोमन्को लगाई म नजिकैको कोठामा गएँ । तरकारी बजारमा रातभरी नै चहलपहल भइरहन्छ । राजधानी बाहिरबाट तरकारी बोकेर आउने गाडी बिशेषगरी रातिको समयमा मात्र छिर्ने भएका व्यापारी, भरिया र गाडी मजदूरहरुको आइजाइ बढी हुने गर्छ । शनिबार म निस्कने बेला पनि यस्तै चहलपहल थियो ।
लोडसेडिङको कारण राति १० बजे मात्रै बत्ती आउने थियो । बत्ती आइसकेपछि
खाना खाएर सुत्ने तरखर मात्र के गरेको थिएँ तरकारी बजारमा एकैपटक आगोको राँको र धूवा देखियो । आफ्नो पसल भएकै भवनबाट निस्केको राप र धुवाले म अत्तालिएँ । त्यसपछि हत्तपत्त साथीलाई खबर गरेर त्यहाँ पुग्दा आगो निकै सल्केको थियो । झटपट मलाई आफ्नो पसलसँगै माथि बस्ने सुरक्षा गार्डका परिवारको पनि याद आयो । माथि भवनमा सुरक्षा गाडसँगै तरकारी पसल आसपासमा भरियाहरु पनि सुत्ने गर्थे । लौ मान्छे परेहोला भनेर म सिंढीबाट उक्लन मात्रै लागेको थिएँ, धूवाँले निसासिएँ । धन्न साथीले तानेर मलाई जोगाई । हामी आबै र बाबै गर्न थाल्यौं । प्रहरी र दमकल पनि आईसकेको थियो । अरु मान्छेहरु पनि जम्मा हुन थाले । सबै मिलेर आगो निभाउने प्रयास ग¥र्यौं । तर हेर्दाहेर्दै सबै खरानी भयो । भण्डार गरेर राखिएका तरकारीका थुप्रो आँखा अगाडि नै स्वाहा भयो । त्यति ठूलो भवनमा ह्वारहवार्ती आगो दन्कदै गयो । तरकारी राख्ने टोकरी, डोका, टहराका छाना सबै बले ।
व्यापारीमध्ये कोही रुदैथियौं, कोही कराउँदै । बल्लतल्ल आगो निभ्यो । मान्छे पनि परेछन् भन्ने कुरा पछि मात्रै थाहाँ भयो । हिजोसम्म तरकारीको थुप्रो देखिने टहरामा बिहान भएपछि खरानी र जलेका तरकारीको थुप्रो मात्रै देखिन्थ्यो । कतै धुवाँ उडिरहेका । सधैं तरकारी बेच्नै व्यस्त हुने म जस्ता धेरै साथीहरु अहिले पनि मलिन भएर यही जलेको भवन वरपर भौंतारिरहेका छौं । त्यो कहालीलाग्दो क्षण सपना जस्तो लागिरहेको छ ।
0 प्रतिकृया:
Post a Comment