भुपेन्द्र तिम्सिना साहित्य, पत्रकारिता र कलाकारिता तीनै विधामा परिचित नाम हो । डेढ दशक यता जमेका उनी तीन वटै विधामा कलम चलाइरहेका पनि छन्् । २०४८ सालदेखि कलाकारिता, २०५० सालदेखि साहित्य र २०५३ सालदेखि पत्रकारिता पेशामा आबद्ध उनी तीनवटै विधामा बढी झुकाव राख्ने भनेर चिनिन्छन् । युवा श्रष्टा तिम्सिना मोरङ शनिश्चरे–१ का बासिन्दा समेत हुन् । गजलकारका राम्रा श्रष्टाको सूचिमा पर्ने उनले भर्खरै गजलमा ”मन उनेर मनसँग“ बजारमा ल्याएका छन् । उनै श्रष्टा तिम्सिनासँग गरिएको श्रष्टार्वार्ता :
साहित्यमा किन आउनुभयो ?
नाटकबाट साहित्य लेखन शुरू भएको हो । गाउँघरमा गरिने नाटक सानै उमेरमा लेख्थे, निर्देशन गर्थेँ र अभिनय पनि गर्थे । शुरूवात त्यहीबाट नै भएको मान्नु पर्छ । २०४८ सालदेखि भने नाटकबाट साहित्य लेखनमा निरन्तरता दिएको छु ।
पछि गजलमा बढी केन्द्रीत हुनु भयो नि ?
नाटक र गजल फरक विधा हुन् । नाटकमा अभिनय हुन्छ तर गजल शब्दमय हुन्छ । तर नाटकसँगै गजलको लेखन भने बढाएको छु ।
साहित्य के हो जस्तो लाग्छ यहाँलाई ?
साहित्य भनेको मनको कुरा प्रस्तुत गर्ने माध्यम हो । साहित्यको प्रवेश मार्ग अहिले गजल बन्दै छ । समग्रमा साहित्यको पहिलो खुड्किलो गजल नै हो ।
गजल कस्तो हुनुपर्छ नि ?
गजल मिठास लयात्मक हुनुपर्छ । गजल संरचनात्मक विधामा फरक विधा हो, त्यसैले पनि गायनको फ्रेममा गजल हुुनुपर्छ । गजल गाइने विधा पनि हो भन्ने लाग्छ ।
तपाईको कृतिको सन्देश भन्दिनुस् न ?
अहिलेसम्म २ ओटा कृतिका रुपमा प्रकाशित छन् । फुटकर रुपमा, संयुक्त धेरै रचना प्रकाशित भइसकेका छन् । अहिले मात्र ‘मन उमेर मनसँग’ गजल कृति बजारमा आएको छ ।
साहित्यका बाहेक कलाकारितामा ?
भर्खरै ५ ओटा गीत रेकर्डिङ्ग भएका छन् । एफएम, रेडियो, एल्बममा आभा मुकारुङ लगायतका गायकहरूले स्वर दिएका छन् । यसबाहेक जीवन जीउनका लागि लघु चलचित्रको लेखन निर्देशन गरी प्रस्तुत भइसकेका छन् ।
अन्तमा, साहित्यका पाठक घट्दै गएका छन् ?
मलाई त्यस्तो लाग्दैन । साहित्यमा मानिसको आकर्षण पाएको छु । तर, कृतिका रुपमा केही कम संख्यात्मक उपस्थिति होलान् तर अहिले झन् गुणात्मक रुपमा साहित्यको विकास भएको पाएको छु । त्र
गजल एकतीस
लोडसेडिङ्गको उपहार, कैलेसम्म लोकतन्त्रमा ?
खान नपाई मरिरा’छन् ऐलेसम्म लोकतन्त्रमा
जनही छन् संगठन, चन्दा माग्छने उसैगरी
जबरजस्ती गर्छन् देउसे, भैलोसम्म लोकतन्त्रमा
भिखारीको अभिनय, गरिरहन्छन् पालै पालो
भीख माग्ने यही चलन, फैलेसम्म लोकतन्त्रमा
छट्पटाउँदै चिच्याउँदै, रोइरा’ की हुन्छिन् आमा
लुटपाट बढिरहन्छ, जैलेसम्म लोकतन्त्रमा ।
–भुपेन्द्र तिम्सिना (“मन उनेर मनसँग” कृतिबाट)
साहित्यमा किन आउनुभयो ?
नाटकबाट साहित्य लेखन शुरू भएको हो । गाउँघरमा गरिने नाटक सानै उमेरमा लेख्थे, निर्देशन गर्थेँ र अभिनय पनि गर्थे । शुरूवात त्यहीबाट नै भएको मान्नु पर्छ । २०४८ सालदेखि भने नाटकबाट साहित्य लेखनमा निरन्तरता दिएको छु ।
पछि गजलमा बढी केन्द्रीत हुनु भयो नि ?
नाटक र गजल फरक विधा हुन् । नाटकमा अभिनय हुन्छ तर गजल शब्दमय हुन्छ । तर नाटकसँगै गजलको लेखन भने बढाएको छु ।
साहित्य के हो जस्तो लाग्छ यहाँलाई ?
साहित्य भनेको मनको कुरा प्रस्तुत गर्ने माध्यम हो । साहित्यको प्रवेश मार्ग अहिले गजल बन्दै छ । समग्रमा साहित्यको पहिलो खुड्किलो गजल नै हो ।
गजल कस्तो हुनुपर्छ नि ?
गजल मिठास लयात्मक हुनुपर्छ । गजल संरचनात्मक विधामा फरक विधा हो, त्यसैले पनि गायनको फ्रेममा गजल हुुनुपर्छ । गजल गाइने विधा पनि हो भन्ने लाग्छ ।
तपाईको कृतिको सन्देश भन्दिनुस् न ?
अहिलेसम्म २ ओटा कृतिका रुपमा प्रकाशित छन् । फुटकर रुपमा, संयुक्त धेरै रचना प्रकाशित भइसकेका छन् । अहिले मात्र ‘मन उमेर मनसँग’ गजल कृति बजारमा आएको छ ।
साहित्यका बाहेक कलाकारितामा ?
भर्खरै ५ ओटा गीत रेकर्डिङ्ग भएका छन् । एफएम, रेडियो, एल्बममा आभा मुकारुङ लगायतका गायकहरूले स्वर दिएका छन् । यसबाहेक जीवन जीउनका लागि लघु चलचित्रको लेखन निर्देशन गरी प्रस्तुत भइसकेका छन् ।
अन्तमा, साहित्यका पाठक घट्दै गएका छन् ?
मलाई त्यस्तो लाग्दैन । साहित्यमा मानिसको आकर्षण पाएको छु । तर, कृतिका रुपमा केही कम संख्यात्मक उपस्थिति होलान् तर अहिले झन् गुणात्मक रुपमा साहित्यको विकास भएको पाएको छु । त्र
गजल एकतीस
लोडसेडिङ्गको उपहार, कैलेसम्म लोकतन्त्रमा ?
खान नपाई मरिरा’छन् ऐलेसम्म लोकतन्त्रमा
जनही छन् संगठन, चन्दा माग्छने उसैगरी
जबरजस्ती गर्छन् देउसे, भैलोसम्म लोकतन्त्रमा
भिखारीको अभिनय, गरिरहन्छन् पालै पालो
भीख माग्ने यही चलन, फैलेसम्म लोकतन्त्रमा
छट्पटाउँदै चिच्याउँदै, रोइरा’ की हुन्छिन् आमा
लुटपाट बढिरहन्छ, जैलेसम्म लोकतन्त्रमा ।
–भुपेन्द्र तिम्सिना (“मन उनेर मनसँग” कृतिबाट)
0 प्रतिकृया:
Post a Comment